ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

 

Οι ακρωτηριασμοί αυτιών-ουρών στους σκύλους, ξεκίνησαν από πολύ παλιά και για τους πιο απίθανους λόγους αλλά και μερικούς πρακτικούς.

 

1.Αυτή την πρακτική ξεκίνησαν αρχικά οι Ρωμαίοι, οι οποίοι πίστευαν ότι έτσι εμπόδιζαν και προλάμβαναν τη…λύσσα!!!

 

2.Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα με τη ξεπερασμένη φυσικά σήμερα θεωρία του Λαμάρκ περί κληρονομικότητας των επίκτητων χαρακτηριστικών, οι άνθρωποι πίστευαν ότι αν οι γεννήτορες ακρωτηριαστούν, άρα όταν ζευγαρώνουν θα είναι με κοντή ουρά και αυτιά, τότε τα νεογέννητα κουτάβια τους, θα γεννηθούν με κοντή ουρά και αυτιά και θα είναι πανομοιότυπα εμφανισιακά με τους γονείς τους !!! Αυτή η θεωρία όμως ήταν ευρέως αποδεκτή εκείνη την εποχή και συνέβαλε πολύ στους ακρωτηριασμούς.

 

3.Διάφορα φορολογικά καθεστώτα βοήθησαν στην εξάπλωση των ακρωτηριασμών των ουρών. Στην Αγγλία επιβλήθηκε ένας φόρος στους εργαζόμενους σκύλους και οι αγρότες φορολογούνταν ανάλογα με το μήκος της ουράς των σκύλων τους, με αποτέλεσμα σε πάρα πολλές φυλές να γίνεται ακρωτηριασμός προς αποφυγή αυτού του φόρου. Παράδειγμα ο Παλαιός Αγγλικός Ποιμενικός. Ο φόρος αυτός καταργήθηκε  το 1796 αλλά όχι και η εμμονή σε αυτήν την πρακτική. Επιπλέον, θεωρήθηκε ότι στο αθλητικό κυνήγι (και όχι το κυνήγι για εύρεση τροφής), που ήταν προνόμιο μόνον των πλούσιων ευγενών και οι οποίοι επειδή πίστευαν ότι μόνο οι σκύλοι με μακριά ουρά ήταν κατάλληλοι για το κυνήγι, χρησιμοποιούσαν μόνον άκοπους σκύλους, φυσικά πληρώνοντας υψηλό φόρο ουράς, Ως εκ τούτου σε αυτές τις περιοχές, ο φτωχός αγρότης αν ήταν ιδιοκτήτης σκύλου με μακριά ουρά θα έπρεπε να πληρώσει υψηλό φόρο όπως οι πλούσιοι ευγενείς. Σε ορισμένες περιοχές, υπήρχε το ακριβώς αντίθετο και τα σκυλιά που χρησιμοποιούνταν για την εργασία δεν φορολογούνταν, οπότε οι ουρές τους αφήνονταν μακριές φυσικές. Παράδειγμα τα Κόλλι και ο ποιμενικός Σέτλαντ που ποτέ δεν ακρωτηριάστηκαν.

 

4.Επόμενος λόγος ήταν το ότι παλαιότερα οι κυνομαχίες δεν ήταν παράνομες κι έτσι ακρωτηρίαζαν πολύ κοντά τα αυτιά των σκύλων, ώστε να μην μπορεί ο αντίπαλος να τους αρπάξει από αυτά. Για την ίδια αιτία ακρωτηρίαζαν τα αυτιά σε κάποιες - όχι όλες - ποιμενικές φυλές, για τις μάχες τους με λύκους.

 

5.Ως προς τα κυνηγόσκυλα υπήρξε μεγάλη διαφοροποίηση ανάλογα με τις φυλές. Παράδειγμα, τα Ρητρήβερ, τα Πόιντερ,  τα Σέττερ, τα Φοξχάουντ κλπ που ποτέ δεν ακρωτηριάστηκαν.  Τα Κουρτσχαρ κλπ που η ουρά τους έχει λεπτό τρίχωμα, όχι πλούσιο και προστατευτικό, είναι πιθανόν να τραυματίζουν τις ουρές τους στο κυνήγι ακρωτηριάζονταν κλπ. Ως προς τα Σπάνιελ διαβάζουμε στο βιβλίο της Lesly Scott-Ordish έκδοση 1996 ότι ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα τραυματισμού της φυσικής ουράς στα Σπάνιελ και ότι ήδη από 1920 ο Captain Jocelyn Lucas περιγράφει ότι αναγκάστηκε να αποσύρει από το κυνήγι όλα τα Σπάνιελ του που ήταν ακρωτηριασμένα, γιατί δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν όσα είχαν ολόκληρη ουρά. Και συνεχίζει: «αν δείτε έναν σκύλο να κολυμπάει αμέσως θα καταλάβετε πόσο ιδιαίτερη σημασία έχει η ύπαρξη ουράς που χρησιμοποιείται σαν πηδάλιο και δίνει ισορροπία στο σκύλο. Στην ξηρά και σε γρήγορη κίνηση η φυσική ουρά δίνει το πλεονέκτημα της γρήγορης εναλλαγής κατευθύνσεων και η απουσία της δίνει το μειονέκτημα του να χρειάζεται ο σκύλος πολύ περισσότερο χρόνο».Όμως όσοι σκύλοι Σπάνιελ δεν χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι ακρωτηριάζονταν για αισθητικούς λόγους και για τις εκθέσεις.

 

6. Πολλές φυλές ακρωτηριάζονταν χωρίς κανέναν λόγο. Παράδειγμα το Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ, που ακρωτηρίαζαν την ουρά του και  που οι εκτροφείς της φυλής στην Αγγλία το 1940 αποφάσισαν από μόνοι τους απλά να το σταματήσουν και σήμερα συνεχίζουν όλα να χαίρονται τις ουρές τους.

 

7. Σε κάποιες φυλές προστασίας ακρωτηρίαζαν τα αυτιά για να αποτρέπουν τους επίδοξους κακοποιούς δείχνοντας πιο άγρια και την ουρά για να μην ακινητοποιήσει ο κακοποιός το σκύλο από…την ουρά!!! Όμως όχι και τον Γερμανικό Ποιμενικό. Σε αυτόν άφησαν την ουρά του στο έλεος των κακοποιών…

 

Σιγά-σιγά οι άνθρωποι συνήθισαν οπτικά τους ακρωτηριασμένους σκύλους και κατέληξαν στο τέλος να τους προτιμούν αισθητικά.

 

Μερικοί ισχυρίζονται ότι θα έπρεπε μέσω της επιλεκτικής αναπαραγωγής να δημιουργήσουν άνουρους σκύλους, ώστε να μην χρειάζονται ακρωτηριασμό και να καλύπτουν τις αισθητικές απόψεις τους για την εμφάνισή τους. ΠΡΟΣΟΧΗ

Φυσικά υπάρχουν φυλές που γεννιούνται άνουρες. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι πρόκειται για γενετική μετάλλαξη και η ανουρία όταν οφείλεται στο υπολειπόμενο γονίδιο C189G  και όταν είναι ομόζυγο είναι μια θανατηφόρα μετάλλαξη. Δηλαδή αν ζευγαρώσουν δύο γεννημένοι άνουροι σκύλοι που έχουν και οι δύο το γονίδιο C189G, όλα τα κουτάβια τους θα πεθάνουν.

 

1.Φυλές που γεννιούνται άνουρες και έχουν το θανατηφόρο γονίδιο C189G είναι οι εξής: Australian Shepherd, Austrian Pinscher, Australian Stumpy Tail Cattle Dog, Braque du Bourbonnais, Brazilian Terrier, Brittany Spaniel, Croatian Sheepdog, Danish Swedish Farmdog, Jack Russell Terrier, Karelian Bear Dog, Mudi, Polish Lowland Sheepdog, Pyrenean Shepherd, Braque Francais aka Savoy Sheepdog, Schipperke, Spanish Water Dog, Swedish Vallhund, Pembroke Welsh Corgi.

2. Φυλή που το θανατηφόρο γονίδιο C189G έχει εισαχθεί από διασταύρωση είναι: Boxer

3.Φυλές που γεννιούνται μεν άνουρες αλλά δεν έχουν το γονίδιο C189G είναι οι εξής: Boston Terrier, English Bulldog, King Charles Spaniel, Miniature Schnauzer, Parson Russell Terrier.

4.Φυλές που γεννιούνται άνουρες αλλά δεν έχουν ακόμα ελεγχθεί για το αν έχουν το γονίδιο C189G είναι οι εξής: French Bulldog, Miniature Fox Terrier, Old English Sheepdog, Rat Terrier, Tenterfield Terrier

Σημείωση: Οι υπογραμμισμένες φυλές υπάρχουν στη χώρα μας.

 

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

 

Όταν άρχισαν οι διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες να απαγορεύουν τους  ακρωτηριασμούς, κάτι έπρεπε να γίνει με τις εκθέσεις σκύλων. Έτσι αρχικά άλλαξαν τα περισσότερα πρότυπα των φυλών που παραδοσιακά ακρωτηριάζονταν και προστέθηκαν οι περιγραφές των άκοπων ουρών και αυτιών. Υπεύθυνη για κάθε πρότυπο είναι η χώρα καταγωγής της φυλής. Στη συνέχεια κάποια πρότυπα φυλών άλλαξαν, δεχόμενα μόνον φυσικά αυτιά και ουρές, πράγμα που σημαίνει ότι οι ακρωτηριασμένοι σκύλοι σε αυτές τις φυλές είναι εντελώς εκτός προτύπου και δεν δικαιούνται να συμμετέχουν σε εκθέσεις. Παράδειγμα το Μπόξερ, το Ροτβάιλερ, οι Γερμανικοί Πίντσερ, τα Σνάουτσερ, ο Μεγάλος Δανός (Μολοσσός) και ήδη γνωρίζουμε ότι θα αλλάξει το 2015-16 και το πρότυπο του Ντόμπερμαν.

 

ΜΕΛΕΤΕΣ

 

Ο σκύλος εκφράζεται μέσω της ουράς του. Ένας σκύλος χωρίς ουρά μπορεί να παρεμποδίζεται σημαντικά στο να μεταδώσει τα συναισθήματά του σε άλλους σκύλους ή σε ανθρώπους όπως τον φόβο, την ανασφάλεια, την προσοχή, την επιθετικότητα, τη χαρά, και ούτω καθεξής. Το 2007 ο Stephen Leaver, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Βικτώρια, δημοσίευσε μια μελέτη που διαπίστωνε ότι ένας σκύλος με κομμένη ουρά θα πρέπει να προσεγγιστεί με προσοχή, όταν πλησιάζει κάποιος το σκύλο θα πρέπει να είναι σίγουρος για την συναισθηματική κατάσταση του σκύλου Η μελέτη στη συνέχεια  δείχνει ότι οι σκύλοι με κομμένη ουρά, μπορεί  μεγαλώνοντας να είναι πιο επιθετικοί. Το σκεπτικό, όπως υποστηρίζεται από τον Tom Reimchen, UVic Βιολόγο και επιβλέποντα της μελέτης, ήταν ότι οι σκύλοι που μεγάλωσαν χωρίς να είναι σε θέση να μεταδώσουν αποτελεσματικά κοινωνικές νύξεις θα ανέπτυσσαν συμπεριφορά πιο αντι-κοινωνική και ως εκ τούτου πιο επιθετική.

 

Επίσης αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν δύο αντικρουόμενες δημοσιευμένες μελέτες μία από τη Σουηδία και μία από τη Δανία. Η πρώτη συμπεραίνει ότι υπήρχε κάποια αύξηση τραυματισμών σε κυνηγόσκυλα μετά την απαγόρευση των ακρωτηριασμών ουρών, η δεύτερη συμπεραίνει ότι ουδεμία αύξηση υπήρξε και οι τραυματισμοί των κυνηγόσκυλων ήταν ακριβώς στα ίδια ποσοστά τραυματισμών των σκύλων που ποτέ δεν ακρωτηριάζονταν.

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙΝΔΥΝΟΙ & ΠΟΝΟΣ? ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ?

 

Οι απαντήσεις στις τρείς ερωτήσεις είναι ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ!

 

Η μελέτη του  ROBERT K WANSBROUGH   που δημοσιεύτηκε  στο «Australian Veterinary Journal» τον Ιούλιο του 1996 αναλύει επιστημονικά ότι ο πόνος στα νεογέννητα κουτάβια είναι πολλαπλάσιος από τον πόνο που νιώθουν οι ενήλικοι σκύλοι, απλά τα νεογέννητα κουτάβια δεν έχουν τη δύναμη να τον εκφράσουν το ίδιο έντονα όπως ο ενήλικο σκύλος και αξίζει να διαβάσετε όλοι αυτή τη μελέτη  http://anti-dockingalliance.com/page_4.htm που καταρρίπτει το μύθο ότι δήθεν είναι ανώριμο το νευρικό σύστημα των κουταβιών και έτσι δεν πονούν όταν ακρωτηριάζεται η ουρά τους. Ο ακρωτηριασμός των ουρών γίνεται όταν το κουτάβι είναι μεταξύ 3-10 ημερών, είτε με σφίξιμο της ουράς με λάστιχο ώστε να σταματήσει η κυκλοφορία του αίματος, να σαπίσει και να πέσει, είτε με τοπική αναισθησία από κτηνίατρο που με νυστέρι καταργεί το σύνολο ή μέρος της ουράς κόβοντας, μύες, τένοντες, 4 έως 7 ζεύγη νεύρων και μερικές φορές οστά ή χόνδρους και τέλος βάζει ράμματα. Μετά το κουτάβι γυρίζει στη μητέρα του, η οποία μυρίζοντας το αίμα του κουταβιού αρχίζει από ένστικτο να το γλύφει και μπορεί να  προκαλέσει πρόβλημα στα ράμματα. Η γενική αναισθησία σε νεογέννητα ζώα συνεπάγεται υψηλό βαθμό κινδύνου και δεν χρησιμοποιείται. Η τοπική αναισθησία, λόγω της πρακτικής δυσκολίας της ένεσης σε έναν τόσο μικρό χώρο και της πιθανότητας για συστηματική τοξίκωση, έχει επίσης ένα υψηλό κίνδυνο. Ο ακρωτηριασμός των αυτιών γίνεται με γενική αναισθησία όταν το κουτάβι είναι περίπου 7-12 εβδομάδων. Αφαιρείται χειρουργικά τμήμα του αυτιού, συμπεριλαμβανομένων και πολλών νευρικών απολήξεων. Στη συνέχεια κλείνονται με ράμματα οι αιματηρές άκρες σε όλο το μήκος του αυτιού από τη βάση μέχρι την άκρη του. Μετά τυλίγονται τα αυτιά με γάζες και νάρθηκες, κάνοντας συχνές αλλαγές στις γάζες επί πολλές εβδομάδες ώστε να κρατηθούν όρθια.

 

Επιπλοκές που μπορεί να προκύψουν από τον ακρωτηριασμό ουρών/ αυτιών είναι: Αιμορραγία ή ισχαιμία, Λοίμωξη, γάγγραινα, τοξιναιμία / σηψαιμία, Μηνιγγίτιδα, υπογλυκαιμία ή υπεργλυκαιμία,  σχηματισμός νευρώματος στο σημείο του ακρωτηριασμού, Ουραίες συμφύσεις με νευροδερματίτιδα, απώλεια της αισθητηριακής αντίληψης από την ουρά. Κίνδυνοι από τη νάρκωση για τον ακρωτηριασμό των αυτιών, επιμόλυνση των πληγών, αιμορραγία, γάγγραινα.

 

Σαφώς έχει κριθεί και από τη χώρα μας ότι ο ακρωτηριασμός για αισθητικούς λόγους αποτελεί κακοποίηση του ζώου, όπως από πάρα πολλές χώρες Ευρωπαϊκές και μη. Μπορείτε να επισκεφθείτε για πληροφορίες την ιστοσελίδα: http://en.wikipedia.org/wiki/Docking_(dog) 

 

 

ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

 

Λόγω της ύπαρξης πολλών διαμαρτυριών από πολλές χώρες για τους ανώφελους και επώδυνους ακρωτηριασμούς των σκύλων που δεν στερούνται επικινδυνότητας και που γίνονται για να καλύψουν την αισθητική των ανθρώπων και της απαίτησης να σταματήσει αυτή η κατάσταση, η Ευρωπαϊκή Ένωση συνέταξε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των ζώων. Δόθηκε δικαίωμα να κρατηθούν επιφυλάξεις από όσα κράτη μέλη το επιθυμούσαν για το άρθρο 10 περί απαγόρευσης των αισθητικών επεμβάσεων. http://conventions.coe.int/Treaty/Commun/ChercheSig.asp?NT=125&CM=8&DF=&CL=ENG

 

Την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των ζώων η Ελλάδα υπέγραψε στις 13 Νοεμβρίου 1987 και επικύρωσε στις 27 Απριλίου 1992 με το Νόμο 2017/1992 ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ, δεχόμενη δηλαδή καθολική απαγόρευση (ΤΟΤΕ θα μπορούσε, τώρα όχι πλέον), καθόρισε μάλιστα και ποινές στο άρθρο 12 παρ.3 για όποιον ακρωτηριάσει σκύλο για αισθητικούς λόγους που είναι: 6 μήνες φυλάκιση ή χρηματική ποινή από 300 έως 1.500 ευρώ ή και τα δύο.

 

Επειδή υπήρξε διάχυτη η παραπλανητική άποψη που μερικοί ακόμα μέχρι σήμερα επιμένουν να υποστηρίζουν, ότι δήθεν στο Νόμο 2017/1992 δεν υπάρχει απαγόρευση αλλά μόνον απλή προτροπή, με αίτηση μου ζήτησα διευκρίνιση από το αρμόδιο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και έλαβα στις 24/09/2010 με αριθ. πρωτ.296684 την επιβεβαίωση της απαγόρευσης και των ποινών.

Αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν υπάρχει κανενός είδους ασάφεια στο Νόμο 2017/1992. Δεν νοείται απλή προτροπή όταν υπάρχουν ποινές.

Το ότι μέχρι σήμερα ο Νόμος δεν εφαρμόστηκε (κάτι αδιανόητο για το εξωτερικό αλλά καθόλου περίεργο στην Ελλάδα) παρότι έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια και κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε, από αυτούς που τόσα χρόνια συνέχισαν να ακρωτηριάζουν τους σκύλους, είτε είναι ιδιοκτήτες σκύλων είτε κτηνίατροι, δεν σημαίνει ότι ο Νόμος δεν υπάρχει ή ότι θα πρέπει να συνεχίσει η μη εφαρμογή του. Επίσης σημαίνει ότι  μόνον οι σκύλοι που ακρωτηριάστηκαν πριν τις 27 Απριλίου 1992 ήταν νόμιμοι. Όλοι οι άλλοι είναι παράνομα ακρωτηριασμένοι.

 

Σύσσωμα τα φιλοζωικά σωματεία, οι δύο μεγάλες φιλοζωικές συνομοσπονδίες, το φιλόζωο Παρατρίχα του Σκάι, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, οι απλοί φιλόζωοι πολίτες, πάμπολλες σελίδες στο διαδίκτυο, εφημερίδες κλπ όλοι μας στηρίξαμε την απαγόρευση των ακρωτηριασμών και απαιτήσαμε να σταματήσει πλέον αυτή η κατάσταση.

 

Έτσι σε ενίσχυση της ήδη υπάρχουσας απαγόρευσης των αισθητικών ακρωτηριασμών ήρθε συμπληρωματικά και ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία ο Νόμος 4039 στις 2/2/2012 που στο άρθρο 7 παράγραφος 4 απαγορεύει τη συμμετοχή των ακρωτηριασμένων σκύλων σε κάθε είδους εκθέσεις. (παλεύουμε τώρα να απαγορευθεί η «έκθεση» των ακρωτηριασμένων σκύλων στις γυάλες στις βιτρίνες των pet shops, κι έχει σταλεί ήδη στο ΥΠΑΤ αντίστοιχο έγγραφο). Πολλοί διαμαρτύρονται που δεν μπορούν πλέον να συμμετέχουν οι ακρωτηριασμένοι σκύλοι τους στις εκθέσεις. Μα οι σκύλοι δε ζουν 20 χρόνια για να είναι νομίμως ακρωτηριασμένοι!!! Μετά από την επικύρωση της σύμβασης, και την απαγόρευση, ΤΟΤΕ, γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να ορίσει μια ημερομηνία, και οι ακρωτηριασμένοι σκύλοι που γεννήθηκαν μετά από αυτήν να μην συμμετέχουν σε εκθέσεις, ώστε να υπάρξει νομιμότητα και ομαλή προσαρμογή, όπως έγινε σε αρκετές χώρες?

 

Όσοι σήμερα διαμαρτύρονται, που ήταν όταν θα μπορούσε η Ελλάδα να κρατήσει επιφυλάξεις από το 1987 μέχρι το 1992? Κατέθεσε κανείς ΤΟΤΕ στοιχεία ή επιχειρήματα.? Και μιλάω όχι μόνον για μεμονωμένα άτομα αλλά και για τα κυνοφιλικά σωματεία κυνηγητικών φυλών, τις κυνηγητικές οργανώσεις, τον Κυνολογικό Όμιλο Ελλάδος κλπ. ΤΟΤΕ ίσως να είχαν καταφέρει να εξαιρεθούν κάποια κυνηγόσκυλα και ιδίως τα Κούρτσχαρ που έχουν κάποια πιθανότητα να τραυματιστούν, όπως έγινε σε κάποιες χώρες. Είναι σύνηθες χαρακτηριστικό να στοχοποιούμε άτομα, να γκρινιάζουμε για οτιδήποτε, αλλά να μην κουνάμε και το δακτυλάκι μας…

 

Με την ενισχυμένη πλέον νομοθεσία, μπορούμε να ελπίζουμε πως επιτέλους θα σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα στη χώρα μας.

 

Αναρωτιέμαι. Υπάρχει κάποιος που διάβασε όλα αυτά και επιμένει ακόμα να ακρωτηριάσει το σκύλο του?

 

 

Πηγές:

http://www.animallaw.info/articles/dduscroppingdocking.htm

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Docking_(dog)

 

http://anti-dockingalliance.com/page_25.htm

 

http://en.wikipedia.org/wiki/European_Convention_for_the_Protection_of_Pet_Animals

 

http://conventions.coe.int/Treaty/Commun/ChercheSig.asp?NT=125&CM=8&DF=&CL=ENG

 

 

Δεκαρίστου Μαρία

 

Κριτής Μορφολογίας όλων των φυλών και πρόεδρος του Κυνοφιλικού Ομίλου Σπάνιελ Ελλάδος.