ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Απώλεια του καλύτερου φίλου μας
Σκύλοι, αυτά τα υπέροχα πλάσματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας και γαληνεύουν τη ψυχή μας. Η συμβίωση ανθρώπου-σκύλου, μόνο καλά έχει να μας δώσει. Το μόνο κακό που υπάρχει στον κόσμο του σκύλου είναι, η κατά πολύ μικρότερη διάρκεια ζωής που έχει, σε σχέση με τη δική μας.
Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε ήδη βιώσει ή θα βιώσουμε την απώλεια του σκύλου μας…
Και σαν να μην φτάνει ο αβάσταχτος πόνος ψυχής που νιώθουμε χάνοντας τον πιστό μας σύντροφο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το πρακτικό πρόβλημα, πως θα διαχειριστούμε το άψυχο πλέον σώμα του…
Υποδομές, νομοθεσία και πρόβλεψη από το κράτος, ύπαρξη ειδικών εγκαταστάσεων, νεκροταφεία σκύλων κλπ πράγματα δεδομένα και αυτονόητα σε άλλες χώρες είναι εντελώς ανύπαρκτα στη χώρα μας…
Νιώθω την ανάγκη να σας περιγράψω την εμπειρία μου αφού βρέθηκα κι εγώ σε αυτή την τόσο δυσάρεστη κατάσταση, όταν στις 15 Μαΐου έφυγε για πάντα από κοντά μας το πολυαγαπημένο μας κόκερ ο Έκτορας, σε ηλικία 15 ετών. Όταν συνήλθα από το σοκ που πάντα προκαλεί ο θάνατος και κατάφερα να σκεφθώ ψύχραιμα, άρχισα να προσπαθώ να βρω λύσεις.
Βλέπετε δεν ανήκω στην κατηγορία των τυχερών που διαθέτουν μονοκατοικία με κήπο κι έτσι έχουν μια διέξοδο, αλλά και αυτό είναι παράνομο μιας και από τον νόμο απαγορεύεται κανονικά να θάψεις το ζώο έξω από το σπίτι σου, σε κατοικημένη περιοχή, για λόγους υγιεινής.
Ούτε είναι λύση να πας να το θάψεις στο βουνό, γιατί συχνά πυκνά αγέλες με αγριόσκυλα πηγαίνουν και το ξεθάβουν και το διαμελίζουν και δυστυχώς υπήρξα στο παρελθόν αρκετές φορές μάρτυρας σε αυτό το φριχτό θέαμα.
Αλλά και αυτό να μην συμβεί, έρχεται ξαφνικά ο Δήμος ξηλώνει τους υποτυπώδεις τάφους, εξαφανίζει τα πτώματα και αναρτά μια ταμπέλα που λέει «απαγορεύεται η ταφή ζώων» όπως έγινε στον Υμηττό από τον Δήμο Καισαριανής στο άτυπο νεκροταφείο ζώων που είχε δημιουργηθεί και λειτουργούσε επί χρόνια σε μια πλαγιά στο βουνό….Κι όλα αυτά χωρίς το κράτος να δίνει μια ευπρεπή λύση ή να έχει προτείνει κάτι… Γιατί το να πετάξεις το πτώμα στα σκουπίδια να το πολτοποιήσει η σκουπιδιάρα και να καταλήξει στη χωματερή (κάτι αποδεκτό από το κράτος!!!) είναι και απάνθρωπο και ανθυγιεινό…
Μια κάποια λύση υποτίθεται ότι σου δίνουν τα άτυπα νεκροταφεία ζώων που λειτουργούν σε ιδιωτικούς χώρους και κοστίζουν 200-250 €.
Όμως κι εδώ στην έρευνά μου συνάντησα πολλά περίεργα και ύποπτα.
Άλλοι αρνούνται να είσαι παρών στην ταφή, άρα ποτέ δεν θα μάθουμε αν πραγματικά έγινε η ταφή ή το καημένο το ζώο μας πετάχτηκε στα σκουπίδια και μάλιστα πληρώσαμε για αυτό…. Άλλοι το θάβουν μεν παρουσία σου, αλλά σου λένε ότι δεν μπορείς στον τάφο να τοποθετήσεις κάτι αναμνηστικό ή να φυτέψεις γύρω – γύρω λουλούδια, γιατί οι τάφοι χρησιμοποιούνται, άκουσον-άκουσον, σαν χώροι εκπαίδευσης σκύλων!!! (μα πως περιμένουν να υπακούσει σε εντολές ένας σκύλος με την όσφρηση που διαθέτει, περπατώντας πάνω σε πτώματα??? Κι όμως το είδαμε να συμβαίνει…) Ένας φίλος μου έλεγε, ότι θέλησε από ένα άλλο τέτοιο ιδιωτικό νεκροταφείο ζώων να κάνει εκταφή του σκύλου του, μόλις ένα μήνα μετά την ταφή, αλλά δεν του το επέτρεψαν και τελικά μετά από φασαρία παραδέχτηκαν ότι αμέσως μετά την ταφή, που είχε γίνει μάλιστα παρουσία του ιδιοκτήτη ξεφορτώθηκαν το πτώμα….
Βρέθηκα σε πλήρες αδιέξοδο, σε κατάσταση σχεδόν πανικού, δίπλα στο άψυχο κορμάκι του Έκτορα, νιώθοντας εντελώς ανήμπορη να βρω μια λύση.
Και τότε εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και ήρθε η λύση με το τηλέφωνο από τη….Γαλλία, όταν η Πετρούλα Ρίχαρντ η γνωστή Ελληνίδα κριτής, μου πρότεινε από μόνη της αμέσως μόλις πληροφορήθηκε το συμβάν, να μου διαθέσει χώρο στον κήπο της στο σπίτι της στο Λαγονήσι, κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Την ευχαρίστησα και ηρέμησα κάπως.
Λίγα λεπτά μετά το τηλεφώνημα με ενημέρωσαν ότι υπήρχε κι άλλη μια λύση, η αποτέφρωση, στον μοναδικό και πρόσφατα εγκαταστηθέντα αποτεφρωτήρα που υπάρχει και λειτουργεί μόλις ένα χρόνο, στο Σχιστό, στις εγκαταστάσεις του ΔΙ.ΚΕ.Π.Α.Ζ.(Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων, τηλ: 210.4007759 & 210. 4007225) με ευθύνη του ΠΕ.ΣΥ.Δ.Α.Π (Περιβαλλοντικός Σύνδεσμος Δήμων Αθήνας-Πειραιά πληροφορίες στην ιστοσελίδα: http://www.syndesmosdp.gr/dikepaz-static/about_us/ ) που περιλαμβάνει 11Δήμους Πειραιά-Δυτικής Αττικής και κοστίζει :
1) Αποτέφρωση πολλών ζώων μαζί, α) Για ζώα ιδιοκτησίας πολιτών που είναι δημότες των Δήμων μελών 150€ ανά ζώο β) Για ζώα ιδιοκτησίας πολιτών που είναι δημότες Δήμων μη μελών 250€/ζώο.
2) Αποτέφρωση μεμονωμένο ζώου. α) Για μεμονωμένο ζώο ιδιοκτησίας πολίτη που είναι δημότης Δήμου μέλους 400€. β) Για μεμονωμένο ζώο ιδιοκτησίας πολίτη που είναι δημότης Δήμου μη μέλους 500€.
Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την μεμονωμένη αποτέφρωση και τηλεφώνησα για ραντεβού.
Το αυτοκίνητο του ΔΙ.ΚΕ.Π.Α.Ζ (το οποίο φέρει ψυγείο συντήρησης ζώων), παρέλαβε τον Έκτορα από το σπίτι μου και εντυπωσιάστηκα από το σεβασμό τόσο προς εμάς όσο και προς το νεκρό ζώο, την προσοχή, τις απαλές κινήσεις και την ευγένεια των ατόμων που ήρθαν για την παραλαβή. Τον διατήρησαν σε βαθειά κατάψυξη μέχρι την ημέρα που πήραμε σειρά στον προγραμματισμό αποτέφρωσης. Με βαθιά συγκίνηση τον χαϊδέψαμε για τελευταία φορά, τον τοποθέτησαν στον κλίβανο προσεκτικά, έκλεισαν το καπάκι και παρακολουθήσαμε τη διαδικασία της αποτέφρωσης παρουσία του διευθυντή, που ήταν προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια. Έγινε προθέρμανση στους 350 βαθμούς και μετά οι βαθμοί ανέβηκαν στους 1000. Μας εξήγησαν ότι χρειάζονται 150 λίτρα πετρέλαιο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και ότι για να ανοιχτεί ο κλίβανος με ασφάλεια απαιτούνται μετά την καύση 6-8 ώρες, ώστε να πέσει η θερμοκρασία. Άρα δεν μπορεί να γίνει πάνω από μια αποτέφρωση την ημέρα, πράγμα που δικαιολογεί και το κάπως υψηλό τίμημα. Αφαιρώντας το κόστος απομένει ένα κέρδος περίπου 80€.το οποίο διατίθεται σε στειρώσεις σκύλων και για τη διατροφή-περίθαλψη των περίπου 50 σκύλων που διατηρούνται στο ΔΙ.ΚΕ.Π.Α.Ζ.
Η στάχτη του πολυαγαπημένου μας συντρόφου, μας παραδόθηκε στο σπίτι μας την επόμενη μέρα.
Ομολογώ πως στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτική αλλά στο τέλος οφείλω να παραδεχτώ πως ένιωσα ανακούφιση και τη σιγουριά ότι πραγματικά διάλεξα την καλύτερη λύση κατά τη γνώμη μου.
Ήταν επίσης μια από τις λίγες φορές στη ζωή μου που ένιωσα ικανοποίηση από μια δημόσια υπηρεσία και που συνάντησα ανθρώπους με ευαισθησία, αγάπη για το σκύλο, γνώσεις και κατανόηση.
Ένιωσα πως υπάρχει ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα στα κυνοφιλικά θέματα, όχι αυτή της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας, της φόλας, της κακοποίησης που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια….Η όλη προσπάθεια αξίζει συγχαρητηρίων και σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Δεκαρίστου Μαρία-Μαριόνκα