ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Μεγαλόφωνη αξιολόγηση: υπέρ και κατά

Αρκετές φορές σε κυνολογικές συζητήσεις έχει τεθεί το θέμα της μεγαλόφωνης αξιολόγησης των σκύλων από τους κριτές στις εκθέσεις. Και όπως πολλά θέματα έχει και αυτό τις διαφορετικές πλευρές του, τον τρόπο να το δει κανείς, ή απλά…τα υπέρ και τα κατά του.

Το σύνηθες στη χώρα μας και σχεδόν σε όλες τις εκθέσεις του κόσμου είναι η αξιολόγηση να γίνεται με υπαγόρευση από τον κριτή στον Γραμματέα στίβου. Εκείνη τη στιγμή κανένας, ούτε θεατής, ούτε χειριστής άλλου σκύλου ακούει ή διαβάζει την αξιολόγηση. Αργότερα που θα δοθεί στον ιδιοκτήτη του ζώου αυτός επιλέγει αν και με ποιον θα μοιραστεί την άποψη του κριτή για το ζώο που παρουσίασε.

Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Σε κάποιες Ειδικές εκθέσεις (Ομίλου μιας φυλής) του εξωτερικού και της χώρας μας οι αξιολογήσεις διαβάζονται μεγαλοφώνως. Το φαινόμενο έχει δε παρατηρηθεί σποραδικά και σε κάποιες εκθέσεις όλων των φυλών της χώρας μας…

Τα υπέρ…

Η διαδικασία γίνεται πολύ πιο κατανοητή και ο συγκεκριμένος στίβος σαφώς πιο «ελκυστικός» για τους θεατές.

Για ένα θεατή που πρωτοέρχεται σε έκθεση σκύλων όλα φαίνονται ακαταλαβίστικα. Βλέπει απλά κάποιους σκύλους να περπατάνε πάνω - κάτω και γύρω – γύρω, κάποιους να τους τοποθετούν (η να προσπαθούν τέλος πάντων!) ακίνητους και κάποιος άλλος κάτι να γράφει (ή υπαγορεύει). Μετά, αυτός ο τελευταίος, τους τοποθετεί με σειρά 1ος, 2ος κ.λ.π. Νομίζει λοιπόν ο άπειρος επισκέπτης ότι ο στίβος μορφολογίας είναι «πασαρέλα», καλλιστεία ή κάτι παραπλήσιο. Η μεγαλόφωνη αξιολόγηση θα τον κάνει να καταλάβει κάτι περισσότερο σίγουρα, ίσως και να τον προβληματίσει και τον κάνει να σκεφτεί ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ’ ότι φανταζόταν!

Η επιμόρφωση και κατανόηση των πραγμάτων είναι σίγουρα ένα πολύ ισχυρό κίνητρο και επιχείρημα. Όμως με ποιο τίμημα…; 

Τα κατά…

Αρχικά να σκεφτούμε ότι με την μεγαλόφωνη ανάγνωση χάνεται πολύτιμος χρόνος από την όλη διαδικασία. Όμως τα σημαντικότερα είναι άλλα. Ενδέχεται ένας καλός σκύλος τη συγκεκριμένη μέρα να μην παρουσιαστεί καλά. Ίσως να νοιώθει πολύ στρεσαρισμένος, να είναι άκεφος ή κουρασμένος. Ίσως στον συγκεκριμένο κριτή να μην αρέσει απλά ο φυλετικός τύπος ενός κατά τ’ άλλα ποιοτικού ζώου. Ίσως στη συγκεκριμένη έκθεση να έχει μαδήσει το μεγαλύτερο μέρος του μανδύα του ή να έχει παρουσιαστεί άσχημα από τον χειριστή του. Το αποτέλεσμα θα είναι να λάβει μια μέτρια ή κακή αξιολόγηση από τον κριτή, η οποία θα ακουστεί απ’ όλους! Έτσι ο σκύλος (που ουσιαστικά μπορεί να είναι πολύ ποιοτικός) πιθανόν να μείνει με την «ρετσινιά». Επιπλέον, και ακόμα χειρότερα, πιθανότατα αυτό θα χρησιμοποιηθεί από τον ανταγωνιστή εκθέτη άλλου ζώου, ο οποίος εύκολα θα μπορέσει να «θάψει» τον σκύλο και μάλιστα με …τη «βούλα»!

Άλλη μια αρνητική πιθανότητα είναι να κρίνει ένας έμπειρος και ίσως αυστηρός κριτής (πλην όμως ας σκεφτούμε, ουδείς αλάθητος). Ένας νέος και ακόμα άπειρος (άρα ευκολότερα επηρεαζόμενος) κριτής παρακολουθεί και ακούει τη μεγαλόφωνη αξιολόγηση. Τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παρασυρθεί και στο μέλλον που θα κρίνει τη φυλή να δει με αρνητικό μάτι κάποιους σκύλους, οι οποίοι ενδέχεται «να πετάνε» (αλλά στο μυαλό του νέου κριτή να υπερισχύει η αρνητική εντύπωση που είχε σχηματίσει ακούγοντας τον άλλο κριτή…).

Οι κριτές δεν είναι θεοί. Είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη. Επιπλέον, ένα ελάττωμα σ’ ένα σκύλο μπορεί για ένα κριτή να θεωρείται μηδαμινής σημασίας και για έναν άλλο πολύ σοβαρό.

Με την μεγαλόφωνη αξιολόγηση η άποψη του κριτή για το κάθε ζώο δημοσιοποιείται, άρα ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Και αυτό είναι κατά την άποψή μου επικίνδυνο, όπως εξήγησα.

Πολλά στις εκθέσεις είναι ρευστά, αλληλένδετα και δύσκολα εξηγήσιμα. Αν προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε στους αδαείς, ίσως να τα κάνουμε χειρότερα αντί καλύτερα.

Είναι τυχαίο ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπερισχύει το σύστημα της μεγαλόφωνης αξιολόγησης; Σε κάποιες ειδικές εκθέσεις (που συνήθως είναι μία το χρόνο) ναι, γίνεται για την επιμόρφωση των εκτροφέων της φυλής, φαντάζομαι.

Κατά την άποψή μου τα αρνητικά στοιχεία υπερτερούν σαφώς των θετικών για την μεγαλόφωνη αξιολόγηση.

Η «χρυσή τομή»

Άραγε υπάρχει χρυσή τομή;

Μια ιδέα είναι να ανακοινώνεται μεγαλόφωνα μόνο ο Χαρακτηρισμός του κάθε σκύλου.

Στην Αγγλία δημοσιεύονται στις κυνολογικές εφημερίδες οι αξιολογήσεις που στέλνουν οι κριτές μόνο για τον πρώτο (συχνά και τον δεύτερο) σκύλο κάθε κατηγορίας. Αν σκεφτούμε όμως ότι μια κατηγορία στην Αγγλία μπορεί να έχει 20 ή 30 συμμετέχοντα ζώα, συνειδητοποιούμε ότι είναι απίθανο η κριτική του νικητή να είναι μια αρνητική κριτική…

Δεκαρίστου Μαρία-Μαριόνκα