ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

 Να παρουσιάσουμε ή όχι σε Έλληνες κριτές έξω...;

Είσαι Έλληνας κριτής και βρίσκεσαι σε κάποιο μήκος και πλάτος της γης κρίνοντας σκύλους και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου στο στίβο, γνωστό σου Έλληνα εκθέτη, να σου παρουσιάζει τον σκύλο του.

Άλλους κριτές τους αφήνει απλά αδιάφορους, όμως για μένα προσωπικά αυτή η κατάσταση είναι κάτι που πάντα παρακαλώ να μην μου ξανασυμβεί.

Από τη μια γνωρίζω πολύ καλά πόσο πολύ χρειάζεται ο συμπατριώτης μας το πολυπόθητο CACIB, αλλά και το ότι έχει ταλαιπωρηθεί ταξιδεύοντας από την Ελλάδα, έχει κάνει του κόσμου τα έξοδα, ξενοδοχεία, προετοιμασίες, κούραση κλπ.

Από την άλλη γνωρίζω το γεγονός ότι όσο κι αν είναι οφθαλμοφανές ότι ο Έλληνας έχει πραγματικά τον καλύτερο σκύλο, αυτό που τελικά θα επικρατήσει θα είναι εκφράσεις του στυλ «έλα μωρέ τι περίμενες; Ο Έλληνας δίνει το CACIB στον συμπατριώτη του γιατί είναι φίλος του», «σιγά μην κέρδιζε ο σκύλος με άλλης εθνικότητας κριτή», «ο κριτής είναι πουλημένος», «τα αποτελέσματα ήταν στημένα και προκαθορισμένα από την Ελλάδα» κλπ.

Και από μια τρίτη άποψη, στην περίπτωση που ο Έλληνας χάσει αρχίζουν να λένε «καλέ, αυτός ο σκύλος είναι τόσο χάλια, που ακόμα και με τον Έλληνα κριτή χάνει!».

Οι πάντες γνωρίζουν πολύ καλά την τέχνη του «θαψίματος» και είναι όλοι άριστοι χειριστές των…φτυαριών. Μακάρι να ήταν όλοι εξίσου καλοί χειριστές και των σκύλων τους…

Μπρος γκρεμός και πίσω…

«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», δεν τους πιάνεις πουθενά… Πονεμένη ιστορία, αλλά κυρίως άδικη.

Άδικη για τον σκύλο που κερδίζει, άδικη και για τον κριτή που κερδίζει τη ρετσινιά του επηρεαζόμενου.

Αλλά και ο Έλληνας εκθέτης που τελικά δεν κέρδισε νιώθει αδικημένος, αφού ως γνωστό κάθε Έλληνας πιστεύει πως έχει τον καλύτερο σκύλο! Άρα, άδικα κατά τη γνώμη του έκανε το ταξίδι και τα έξοδα για να παρουσιάσει στον Έλληνα κριτή και απλά πιστεύει ότι ο κριτής είναι άσχετος, ή ότι για κάποιο λόγο δεν τον «χωνεύει», χωρίς να μπορεί συνήθως να αξιολογήσει σωστά και να καταλάβει το απλό: πάνω από το καλό υπάρχει το καλύτερο και παραπάνω το κάλλιστο. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι κάπου στον πλανήτη θα υπάρχουν καμπόσοι σκύλοι καλύτεροι από τον δικό του… 

Φυσικά κάθε φορά που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση απλά θα διαλέξω τον καλύτερο σκύλο, αυτόν που ανταποκρίνεται περισσότερο στο πρότυπο της φυλής του, ανεξάρτητα με το σε ποιόν ανήκει ή ποιος κρατάει το λουρί του.

Φυσικά έχουν χάσει και έχουν κερδίσει με εμένα κριτή Έλληνες εκθέτες σε εκθέσεις στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να πω ότι λυπήθηκα ή χάρηκα αντίστοιχα. Εγώ απλά φρόντισα να κρίνω όσο πιο σωστά μπορούσα τους σκύλους και κανένας και τίποτε δεν μπορεί να επηρεάσει την κρίση μου.

Όμως πάντα προτιμώ να μην μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία. Και σε όποιους μπορώ, τους ζητώ να μην μου δηλώσουν το σκύλο τους και εκτιμώ πολύ αυτούς που τελικά σέβονται αυτή την επιθυμία μου.

Μπορεί να σκεφθείτε ότι η συμμετοχή αποτελεί τιμή για τον κριτή, γιατί δείχνει την επιθυμία των εκθετών να λάβουν την αξιολόγηση του σκύλου τους από τον συγκεκριμένο κριτή, άρα εμπιστεύονται την κρίση του. Ναι συμφωνώ, αλλά αυτό μπορεί πολύ εύκολα να αποκτηθεί στην Ελλάδα.

Στο εξωτερικό κανείς δεν έρχεται για την αξιολόγηση. Οι περισσότεροι έρχονται ποντάροντας ίσως σε ένα εύκολο CACIB. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο. Καθόλου εύκολο CACIB δεν είναι, αφού θα έχουν να ανταγωνιστούν πιθανότατα μερικές δεκάδες σκύλους, κορυφαίους εκτροφείς με πείρα δεκαετιών στη φυλή, πολυνίκες σκύλους, επαγγελματίες χειριστές που ξέρουν να κρύβουν και την παραμικρή ατέλεια, έμπειρους καλλωπιστές, σούπερ εκπαιδευμένους σκύλους κλπ.

Επηρεάζονται οι κριτές;

Άραγε είναι οι κριτές επηρεάσημοι; Οι περισσότεροι σαφώς όχι, δεν επηρεάζονται. Και θέλω να πιστεύω πως οι λίγες εξαιρέσεις δεν είναι αρκετές για να βλάψουν το σύνολο. Κανένας κριτής δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να διακινδυνέψει να χαλάσει τη φήμη του για να βραβεύσει έναν ομοεθνή του. Κανένας κριτής δεν ξεκινάει να κρίνει με το σκεπτικό να αδικήσει κάποιον. Κάθε κριτής γνωρίζει πολύ καλά ότι την ώρα που κρίνει τους σκύλους και ο ίδιος κρίνεται, όπως και οι επιλογές του, από τους συναδέλφους του κριτές, από τους διοργανωτές, από τους εκθέτες, από τους πάντες. Μόνον όταν ο σκύλος είναι σαφώς ανώτερος και καλύτερος από τους υπόλοιπους θα κερδίσει.

Κι αν χάσατε, αντί να τα βάλετε με τον κριτή (που είναι και η εύκολη λύση εκτόνωσης από την απογοήτευση), καλύτερα να αναρωτηθείτε γιατί χάσατε, να ψάξετε να βρείτε που χωλαίνετε, να ανακαλύψετε τα λάθη σας και τις ατέλειες, να προσπαθήσετε να τα διορθώσετε και να γίνετε όσο το δυνατόν καλύτεροι.

Κι αν κερδίσατε, μπορείτε να πάρετε δυνάμεις από τη νίκη για να προσπαθήσετε ακόμα περισσότερο, ώστε να κατακτήσετε τον επόμενο στόχο σας.

Πάντα πρέπει να βλέπουμε τη θετική όψη των πραγμάτων.

Δεκαρίστου Μαρία-Μαριόνκα